Kelvin Smits is zo vriendelijk geweest te reageren op mijn bericht over Younison, dus wil ik even vriendelijk antwoorden. Waar ik mij in mijn vorig bericht vooral — mischien zelfs teveel — beziggehouden heb met de achtergrond en spelers binnen de DRM-wereld, wil ik het nu zo kort samenvatten: de muziekwereld heeft een zakelijk probleem, een organisatorisch probleem en Younison wil daar nog een technologisch probleem aan toevoegen in de hoop dat dan alles opgelost is.

  1. Zakelijk probleem: iedereen wil plain-old mp3’s, zonder beveiliging en/of andere poespas, maar de muziekindustrie weigert dat aan te bieden. Dit is een luxe-probleem: vraag zonder aanbod…

    Ik heb hier in mijn vorige bericht al genoeg over geschreven, maar lees alsjeblief het voorheen gelinkte artikel van Ian Rogers (Yahoo! Music en WinAmp) en bedenk dan hoe anders alles had kunnen zijn had WinAmp in 1999 met een mp3-store kunnen beginnen. In plaats daarvan heeft de muziekindustrie zich krampachtig vastgehouden aan allerlei beveiligingssystemen (DRM) waardoor ze de boot bijna helemaal gemist heeft. Gelukkig begint de (Amerikaanse) muziekindustrie in te zien dat je muziekliefhebbers ook als klanten i.p.v. bandieten kunt aanzien, vandaar zaken zoals de Amazon MP3 Store, Napster — dat sinds 20 mei 2008 DRM-vrije mp3’s verkoopt — en ook nog MySpace music, ook DRM-vrij. Op dit moment om meer DRM vragen getuigt op zijn minst van een slecht gevoel voor timing en, erger nog, een slecht zakeninstinct.

  2. Organisatorisch probleem: het geïnde geld komt blijkbaar niet bij de juiste artiest terecht.

    Ik weet er te weinig van om diepgaande commentaar te geven, maar ik wil wel 2 dingen opmerken: a) Het geld wordt geïnd door auteursverenigingen die dat blijkbaar niet goed doen. M.a.w. het zijn de verenigingen van de muzikanten zelf die het probleem vormen en b) Waarom moet je als eindgebruiker/muziekliefhebber opdraaien voor een organisatorisch probleem van de industrie en muzikantenwereld? Wat kan de muziekliefhebber eraan doen dat zijn geld niet goed terecht komt?

  3. Technologisch probleem: DRM is een contradictio in terminis.

    Op zich is DRM een eenvoudige cryptografische toepassing: je versleutelt een nummer met een sleutel en je verkoopt het versleutelde nummer. Wanneer de gebruiker het nummer wil afspelen wordt er een server gecontacteerd die controleert of er aan de noodzakelijke voorwaarden voldaan wordt en, zo ja, de sleutel vrijgeeft.

    Dit is heel eenvoudig te verwezenlijken zolang de hard- en software langs de kant van de gebruiker volledig onder de controle van de DRM-provider staat, maar zulks staat natuurlijk de interoperabiliteit in de weg. Echter, over hoe meer devices (GSM’s, Operating Systems, muziekspelers) het DRM-systeem verdeeld wordt, hoe groter de kans dat er een valserik tussenzit die helemaal geen nummers afspeelt maar ze wel in ontsleutelde vorm op internet post. En een waardeloos DRM-systeem is alleen maar een onnodige extra kost voor de artiest en de gebruiker; denk bijvoorbeeld aan de belachelijke CSS-bescherming voor DVD’s, en de problemen die dat oplevert om onder Linux legaal naar DVD’s te kunnen kijken.

    Daar komt nog boven dat het voor een fabrikant helemaal niet loont om een DRM-systeem te licentiëren: de opbrengsten van licenties zijn vele malen kleiner dan de winstmarges op de hardware zelf, en je schakelt in één klap alle concurrenten uit door het systeem voor jezelf te houden.

    De realiteit van DRM nu is dan ook de volgende: interoperabiliteit nul. iTunes’ muziek speelt alleen op iPods, muziek van de Zune Store alleen op Zune’s en het wijdst verspreide systeem, Windows Media Protected files (PlaysForSure), speelt wel op dingen als de Creative Zen, maar niet op de iPod noch op de Zune, en ook niet op Mac OS X noch Linux. En het is ondertussen wel duidelijk dat het enige echt succesvolle DRM-systeem, FairPlay, eigenlijk alleen Apple ten goede komt.

    Voor de eindgebruiker is DRM één grote vorm van ongemak: je kan niet van MP3-speler veranderen zonder de DRM beschermde muziek terug aan te kopen, legaal gekochte muziek in vakantiefilms gebruiken lukt niet en als je je computer herinstalleert moet je al je muziek terug autoriseren.

Tegenover dit alles stel jij dat er een nieuw DRM-systeem moeten ontwikkeld worden dat op magische wijze alle problemen moet oplossen. Het zal interoperabel zijn (hoe?), het zal er voor zorgen dat iedere muzikant eerlijk betaald wordt (hoe? — het lukt nu al niet om de centen eerlijk te verdelen –), en het zal wijdverspreid zijn (hoe?). Nevermind dat er geen vraag is naar zo’n systeem, het moet en het zal er komen. Je stelt zelfs de vraag niet of het wenselijk is, en/of DRM een bestaand probleem zal oplossen. Ik denk — en dat is ondertussen wel duidelijk — dat de DRM de zakelijke en organisatorische problemen alleen maar groter zal maken, maar ik stel voor dat Younison eens met concrete plannen voor de dag komt.

Want dat is het dat mij zo hard stoort aan Younison: door te hameren op de problemen van de muziekwereld krijg je alle goedgelovige muzikanten aan je kant, maar een oplossing bied je niet. Verder dan de mantra DRM, DRM, DRM komt het niet. De cynische kant in mij denkt dan ook nog steeds dat het daar allemaal te doen is: tenslotte heeft iedereen die een login heeft op Younison ingestemd met jullie eis dat de Europese gemeenschap zo snel mogelijk in DRM moet investeren, en dat komt jullie sponsors direct ten goede.

Ik wil met name het volgende weten: hoe ziet de organisatorische structuur van het ideale Younison DRM-systeem eruit? Wie beheert de servers, wie levert de technologie? Wie mag de gegevens inzien? Welke gegevens worden bewaard? Wat gebeurt er met de thuiskopie? Mogen er nog CD’s verkocht worden, of alleen beveiligde bestanden? Welke pluspunt heeft Younison’s DRM voor de eindgebruiker? Hoeveel gaat het kosten aan de muzikant om een nummer te laten beveiligen?

Groeten,
Ben.

P.S. Beste muzikanten, lees alstublieft het artikel van Ian Rogers (Yahoo! Music en WinAmp).