Gisteren heb ik het plezier gehad om nog eens met Linux te spelen, de laatste versie van Ubuntu meerbepaald. Voor diegene die mij niet kennen, ik ben een hele tijd lang een fervente Linux-supporter geweest en heb zelfs een aantal jaar alleen Linux gedraaid. Tot ik besefte dat ik liever iets creatief maak met een computer dan dat ik er op zit te babysitten. Ik heb toen een Mac gekocht en dat heb ik me eerlijk gezegd nog niet beklaagd.
In ieder geval, op school was Tim Vets bezig met op 3 PC’s Ubuntu te installeren. Het lukte niet echt, dus heb ik maar een handje bijgestoken. Om een lang verhaal kort te maken, het was heel laat vannacht en er is maar 1 PC in orde. Het ziet er nu wel allemaal mooier uit dan pakweg 5 jaar geleden, maar onderhuids blijven dezelfde problemen.
Probleem 1: BIOS. Oude computers kunnen niet booten van ergens pakweg midden in de schijf, dus moet je een aparte /boot-partitie maken vooraan de schijf. Het leuke is dat de installer van Ubuntu dat niet vanzelf doet en dat je het probleem pas merkt als de vers geïnstalleerde computer opstart. Je moet dus helemaal terug beginnen om het goed te krijgen. Dit probleem is niet nieuw en de oplossing is heel simpel: installeer Grub aan het begin van de installatie, check of het werkt en zo niet, maak een aparte /boot-partitie.
Probleem 2: gparted. Als je niet zomaar wil herinstalleren om het vorige probleem op te lossen kan je proberen met gparted om de partitie te resizen en een kleine partitie vooraan bij te maken. Het lukt allemaal heel goed, alleen doet gparted eerst alles read-only om dan pas aan het echte werk te beginnen. Waarvoor dit goed is weet ik niet, als ik een partitie wil resizen wil ik dat nu en wil ik geen half uur op een test wachten om dan nog eens een half uur op het eindresultaat te moeten wachten. Het boezemt ook geen vertrouwen in dat gparted een aantal keer gecrashed is.
Probleem 3: partities. Ubuntu gebruikt UUID’s om naar de partities te verwijzen. Op zich is dit een goed idee om problemen met veranderende disk-namen tegen te gaan. Maar waarom kan je die UUID’s niet zien in gparted, fdisk of grub? En waarom moet grub nog eens zoiets als (hd0,0) gebruiken i.p.v. die oude getrouwe /dev/sda? Daarenboven zijn die disk-namen blijkbaar echt niet meer stabiel: bij herstarten van CD is de goede schijf van /dev/sda naar /dev/sdb verhuist en de te copiëren schijf van /dev/sdb naar /dev/sda. Ik heb dit pas gemerkt nadat ik de slechte schijf over de goede gecopiëerd had…
Probleem 4: grub. Het is tof dat je grafisch kan opstarten, maar het is veel minder tof dat Grub daarvoor bestanden op de harde schijf nodig heeft. Bij de oude getrouwe LILO moest je hem in de Master Boot Sector installeren en dat was dat. Grub installeert zich ook in de MBR maar refereert naar bestanden in /boot, waardoor je eerst /boot moet gemount hebben om Grub te kunnen installeren. Het probleem van de kip en het ei dus. Ik vraag me ook af of Grub dat oude BIOS probleem niet kan dedecteren bij installatie i.p.v. bij het opstarten.
Probleem 5: rescue mode. Het heeft veel te lang geduurd voor ik doorhad dat Ubuntu na opstarten van de kernel virtuele terminals opstart op Alt+F2, Alt+F3,…. Kon dat nu niet op het opstartscherm gemeld worden? Telkens weer wachten tot de grafische omgeving van CD opgestart is werkt al snel op de zenuwen.
Ik weet het wel, het waren oude krellen van computers, maar zonder mijn hulp was er geen enkele geïnstalleerd geraakt. En het is toch juist de kracht van Linux dat je die oude dingen nog voor iets nuttig kunt gebruiken?